Reprezentacja Polski po raz piąty z rzędu weźmie udział w piłkarskich mistrzostwach Europy. Jednak prezentowany od dłuższego czasu styl gry i sposób awansu na ostatni turniej budzą wiele wątpliwości wśród kibiców.

Pisarz Jerzy Pilch mówił, że bez piłki nie wiedziałby, co było kiedy i w jakiej kolejności. Ja też tak mam. Słodkie dzieciństwo na podwórku w czasie Italia ’90 i spory o to, kto jest Salvatorem Schillacim, a kto Claudiem Caniggią. Euro w Anglii w roku 1996 (wygrali oczywiście Niemcy) splecione z pierwszym świadomym doświadczeniem śmierci bliskiej osoby. Tragiczna sprawa, na kilka dni przed pierwszym meczem kolega z naszej drużyny trampkarzy wpadł na rowerze pod auto. I umarł. A tamto Euro zaczęło się dla mnie od pogrzebu. Gole były dopiero potem. Początek liceum? A tak, to było wtedy, jak Francja z Zinédine’em Zidane’em, Fabienem Barthezem i młodym Thierrym Henrym wygrała pierwszy raz Puchar Świata. Z kolei Euro w Portugalii w roku 2004 i ćwierćfinał Holandia – Szwecja pamiętam aż za dobrze. A jeszcze lepiej pamiętam następny dzień, gdy obudziłem się z największym w życiu bólem głowy. I tak dalej. Założę się, że niejednemu z Państwa piłka może pomóc w pożytecznym posortowaniu pamięci w ładnie opisane kartony. I to jest pierwszy powód, by futbol pokochać.

Już za kilka dni rusza piłkarskie EURO. Tym razem na boiskach niemieckich. Miejsce to dla polskich piłkarzy było kiedyś bardzo szczęśliwe. Bo i złoto olimpijskie w 1972 w Monachium. A potem trzecie miejsce na mistrzostwach świata roku 1974. Stare dzieje. Ale przecież piłka to jest bezkresne uniwersum. Wciągało miliony na długo zanim Marvel i DC w ogóle wpadli na pomysł, że coś takiego jak uniwersum można z takim zyskiem zmonetyzować.

Jako chłopiec byłem dość dobrotliwy, co pośród moich kolegów nie było zjawiskiem szczególnie powszechnym. W szkole przezywano mnie nawet „doktorem”, ponieważ zapłaciłem kiedyś 50 zł koledze, żeby nie dręczył żaby. Generalnie, zarówno kiedyś, jak i teraz przez wielu uznawany byłem za niegroźnego, ale dziwaka.

Po moich wystąpieniach i felietonach pytano mnie kilkakrotnie o ich podstawy historiograficzne, a jeszcze częściej proszono o rekomendacje bibliograficzne. Co czytać? To zależy od potrzeb czytelnika. Profesjonalnemu badaczowi światów doradzam skonfrontowanie swojej listy bibliograficznej prac z moją w celu jej uzupełnienia albo stwierdzenia jej adekwatności. Studentowi przedmiotu na poziomie zaawansowanym sugeruję przeczytanie nie tylko tego, czego jeszcze nie zna, ale ponowne przejrzenie pozycji, z którymi już się zaznajomił. Do wybrania części tytułów omawianych poniżej chciałbym zachęcić amatora, który po prostu chciałby wiedzieć, co, gdzie, kto, skąd i dlaczego dzieje się wśród muzułmanów oraz w ramach ich oddziaływania na resztę ludzkości.

Do polskich kin wszedł właśnie film „Jedno życie” z Anthonym Hopkinsem w roli głównej. To historia „brytyjskiego Schindlera”, który w czasie niemieckiej okupacji Europy uratował od śmierci 669 żydowskich dzieci.

– Celem „Influenzy” jest wprowadzenie do świata influencerów osób, które nie wiedzą, co się dzieje w internecie. Pokazuję kulisy działania biznesu i postacie, które stoją za influencerami, o których mało wiemy. Przedstawiam również mechanizmy, które napędzają ten biznes. To może zaciekawić zarówno młodszych, jak i starszych czytelników – mówi Jakub Wątor, dziennikarz i pisarz, w rozmowie z Bartoszem Boruciakiem.

6 czerwca 1947 r. w Ruthin w Walii zmarł Władysław Raczkiewicz, prezydent RP na uchodźstwie w latach 1939–1947, następca internowanego we wrześniu 1939 r. w Rumunii prezydenta Ignacego Mościckiego.

Wojna, którą warszawscy liberałowie wypowiadają krzyżowi, jest próbą zaszczepienia w polskiej rzeczywistości sporów nam obcych. Zapatrzeni na Zachód nie dostrzegają, że Polacy już dawno rozwiązali spory, które toczą inne narody. Na dodatek zrobili to mądrzej, czego zakompleksione lemingi nie są w stanie zrozumieć. 

Chociaż rządząca koalicja sprawuje już władzę ponad pół roku, to rząd ciągle nie przedstawił żadnej własnej wizji modernizacji. Brak też choćby szczątkowo zarysowanego obrazu wspólnoty, jaką obecna ekipa chciałaby budować. Zamiast tego społeczeństwu musi wystarczyć jałowa plemienna nawalanka.

Aż strach się przyznać w „TS”, co ostatnio czytam: „Manifest kapitalistyczny. Jak kapitalizm uratuje ludzkość” Johana Norberga. Czytam z przyjemnością! A powinienem z zajadłością, bo przecież już się jakoś przyjęło uważać za normalne, mainstreamowe, że:

Dziwna to była kampania. Za kilka dni odbędą się wybory do Parlamentu Europejskiego, ale jakoś ich nie „czuć”. Niezależnie od tego, że rządzący próbują odwrócić naszą uwagę od spraw istotnych, to pofatygujmy się w niedzielę do lokalu wyborczego i pokażmy im, co na ten temat myślimy.

6 czerwca przypada 14. rocznica beatyfikacji ks. Jerzego Popiełuszki. Jesienią zaś będziemy obchodzić 40. rocznicę porwania i śmierci kapelana Solidarności.

Po wybuchu wojny na Ukrainie, gdy ceny surowców podskoczyły o kilkaset procent, wiele zakładów stanęło na krawędzi upadku. Z powodu wysokich cen gazu niektóre zakłady upadały, a inne wstrzymywały produkcję i zwalniały pracowników. Tak było w przypadku jednego z największych w Europie producentów płytek ceramicznych Cerrad. Firma, która płaciła rachunki za gaz na poziomie 4 mln zł miesięcznie, w szczycie musiała zapłacić już ponad 60 mln zł, a także zamrozić planowane inwestycje i przeprowadzić zwolnienia grupowe.

Przeczytajcie ten tekst, zanim znowu usłyszycie, że „wszyscy naukowcy są zgodni”, albo że to, co uważacie, służy „wiadomym siłom”.

Dla Lewicy wybory do Parlamentu Europejskiego mogą być ostatnim politycznym dzwonkiem przestrzegającym przez anihilacją. Uczestnictwo w rządzie zdominowanym przez liberałów mocno osłabia notowania formacji, która całkowicie porzuciła swoje flagowe hasła. Kolejna wyborcza kompromitacja może spowodować jeszcze większą agresję koalicjantów wobec Lewicy.

Wciąż rośnie lista zlikwidowanych zakładów lub dużych zwolnień w innych. Dawno nie było takiej fali. I dawno nie było takiej bierności rządzących. Premier, miłośnik haratania w gałę, chyba ma dla nas kibicowski przekaz: „Polacy, nic się nie stało…”.

O fenomenie twórczości śp. Krzysztofa Karonia debatowali prelegenci, którzy wystąpili w ramach specjalnej konferencji „Jaki jest ostateczny cel antykultury? W pierwszą rocznicę śmierci śp. Krzysztofa Karonia”.

– Najgorsze jest to, że UE zawsze może powiedzieć: „Wasze rządy zgodziły się na Zielony Ład” i to jest bolesna dla nas prawda. Bez drobiazgowej analizy – tu przypomnę, że pakiet Fit for 55 do tej pory nie doczekał się ze strony KE oceny społeczno-gospodarczych skutków, o co postulowała m.in. Solidarność – mówi dr Robert Szewczyk, pełnomocnik Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” ds. polityki klimatycznej, w rozmowie z Jakubem Pacanem.

Już za chwilę eurowybory. Bez dwóch zdań najważniejsze ze wszystkich dotychczasowych.