[Tylko u nas] Aleksandra Jakubiak OV: Proste pytanie

„Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego” (2 Tm 2, 13).
 [Tylko u nas] Aleksandra Jakubiak OV: Proste pytanie
/ pixabay.com/Miranda Devan

Otrzymałyśmy ze współsiostrami proste pytanie. Okazało się, że jest ono proste tylko z pozoru. Pomyślałam, że może warto zadać je także czytelnikom, bo odpowiedź na nie daje sposobność zastanowienia się nad swoją wiarą, a przede wszystkim nad relacją, jaka łączy każdego z nas w Bogiem. Ja napiszę o własnych wnioskach, ale dobrze byłoby, gdyby każda osoba szukała i pytała samodzielnie.

Pytanie owo zadała nam osoba, która jest kandydatką do stanu dziewic konsekrowanych i bierze udział w tzw. formacji początkowej. Ja akurat w ogóle nie zwróciłam na nie uwagi, ale przyjaciółka zaproponowała, żebyśmy - siedząc przy herbacie - zastanowiły się nad nim. Był to początek pewnej przygody.

Wierny, czyli kto?

„Co to znaczy być wierną Bogu?”, napisała do nas kandydatka. Pierwsza reakcja. Jak to co? Ale po chwili, kiedy wyparowała z głowy odpowiedź, której oczekiwano by po „statecznych i nobliwych”, czyli odpowiedź slangowo nazywana kościółkową, zostałyśmy z tym twarzą w twarz i musiałyśmy sięgnąć znacznie głębiej w siebie, by odpowiedzi udzielić. - Wiem, co powiedziałabym ileś tam lat wstecz - powiedziała jedna z nas. - Że to przestrzeganie pewnych praktyk religijnych. I nagle wszystkie zgodziłyśmy się, że brzmi to jakoś bardzo powierzchownie. Zostałyśmy zaproszone do poszukania odpowiedzi we własnym sercu.

„Co to znaczy być wiernym Bogu i co cię do tej wierności przybliża, a co oddala?”. Po chwili zastanowienia zdałam sobie sprawę, że od dawna myślałam o wierności w kategoriach lojalności. Być wiernym przyjacielem, wiernym współmałżonkiem etc., ergo nie zdradzać. Ale przecież, jak w starożytności członkowie Kościoła Chrystusowego nazywani byli świętymi, tak obecnie mówi się o nich jako o wiernych właśnie. Ogół wiernych. Czy ktokolwiek, kto używa tego sformułowania myśli, że wszystkie te osoby nigdy nie były Bogu niewierne? Nie. Nazywa się ich wiernymi, bo wierzą w Boga i (oby!) wierzą Bogu. Czyli może fundamentem bycia wiernym nie jest nieprzekraczanie wymogów, ale wiara słowu Boga, które usłyszałam kiedyś, które mnie „obudziło” i „zmusiło” do pójścia za Nim. Bycie wiernym byłoby zatem w jakimś sensie byciem wierzącym, trzymaniem się słowa, czyli zaufaniem, że to, co Bóg mówi jest prawdą. Bo przecież On sam jest źródłem prawdziwej wierności. On jest Dawcą łaski wiary. Oczywiście z łaską trzeba współpracować, ale w pierwszej kolejności sercem.

„Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń”, czytamy w Księdze Ozeasza. Moim zdaniem warto pamiętać o tych słowach przed zbliżającym się Wielkim Postem, bo może w naszej wierności o to właśnie chodzi na pierwszym miejscu: o ufność przy zwątpieniach i wbrew nim; o serce dające Bogu szansę i chodzące z pytaniami i wątpliwościami najpierw do Niego; o podyktowane wiarą otwarcie na dotyk, na pocieszenie, ale też o zgodę na to, że czasem Go „nie ma”. A nade wszystko wiarę w to, że On mnie nie wypuścił z ręki i wie, co robi. Jeśli konkretne praktyki np. modlitewne pomagają ci zachowywać wrażliwość serca na Bożą obecność i na Jego słowo, to tak, wtedy konsekwencją bycia osobą wierną będzie także wykorzystywanie tych praktyk do trwania w bliskości z Nim. Jeśli jednak za wierność uważasz zaciskanie zębów i odbębnianie swoich religijnych „powinności”, a w żaden sposób nie przekłada się to na ufność i wiarę, a np. na poczucie wyższości wobec nie-wiernych, to może trzeba wraz ze spowiednikiem lub kimś bardziej doświadczonym duchowo pochylić się nad tym, czy może twój obecny system praktyk jest czymś, z czego już wyrosłeś i potrzebujesz pójść o krok dalej, albo i trzy kroki. Ważne tylko, by nie robić tego po omacku i na tzw. łapu-capu oraz by do puli owych praktyk nie wrzucać sakramentów, które zawsze są spotkaniem z łaską.

Co zbliża i oddala

Jeden z podpunktów, w tym zagadnieniu wierności, stawiał pytanie o to, co - jaka postawa, działanie, myślenie etc. - zbliża mnie do bycia wierną, czyli w moim nowym podejściu ufną i oddaną sercem. Ze zdziwieniem musiałam odpowiedzieć, że w moim przypadku przybliża mnie do tego wyjęcie kija, który mam tendencję połykać. Ta rezygnacja z religijnej sztywności otwiera na postawę dziecka i pomaga skupić się na słuchaniu, zamiast na dbaniu o dobre wykonywanie obowiązków religijnych lub załamka wobec  moich licznych porażek na tym polu, które skupiają wyłącznie na sobie. A więc odpuszczenie perfekcjonizmu jako droga do wierności i odkrywania Boga. Prawda, że nieoczywiste wobec pytania o bycie wierną.

Jeśli chodzi o to, co przeszkadza, to mnie osobiście rozbija jedność z Bogiem zbytnie sugerowanie się naukami skierowanymi do ogółu - wszyscy musimy być tacy a tacy, czyli vademecum grzecznego chrześcijanina. Nie mam na myśli, rzecz jasna, trzymania się Bożych wskazówek co do tego, co fundamentalnie dobre lub złe, chodzi mi bardziej o wciskanie w foremkę, w pewien szablon postępowania. Ja się tym zanadto przejmuję i już po chwili widzę, że znów kręcę się wokół własnego ogona, zamiast patrzeć na Boga. Dlatego w ramach prewencji od jakiegoś czasu bardzo selekcjonuję to, co w kwestii wiary czytam lub oglądam. Spokojnie można to zrobić.

Postanowienia, postanowienia...

Pragnę jednak zauważyć, że te odpowiedzi są moje, płynące z mojego doświadczenia, mojej osobowości, mojej relacji z Bogiem. Jeśli komuś pomogą, super, ale tak naprawdę chcę zachęcić, żeby poszukać swoich wyjaśnień, zadać te pytania Bogu, ale też poobserwować siebie.

Do Wielkiego Postu mamy jeszcze ponad tydzień i może w tym czasie dowiemy się, co dobrze byłoby przedsięwziąć, żeby do Wielkanocy nasza relacja z Jezusem była bliższa i bardziej opata na ufności. Sądzę, że pożytecznym byłoby także poszukanie wśród postaci biblijnych tych, które są nam najbliższe i prześledzenie ich drogi wierności. To może dużo powiedzieć nam o nas samych.

A zatem do dzieła, zapewnijmy sobie czas ciekawych odkryć i na Wielki Post wymyślmy coś „więcej” niż to, co robimy lub od czego się powstrzymujemy co roku... od dzieciństwa.


 

POLECANE
Znana dziennikarka „Dzień dobry TVN” trafiła do szpitala Wiadomości
Znana dziennikarka „Dzień dobry TVN” trafiła do szpitala

Dziennikarka znana z „Dzień dobry TVN” trafiła do szpitala.

Prezydent Ukrainy: operacja kurska spełniła swoje zadania polityka
Prezydent Ukrainy: operacja kurska spełniła swoje zadania

Operacja ukraińskich wojsk w obwodzie kurskim na zachodzie Rosji spełniła swoje zadania, gdyż odciągnęła siły rosyjskie z trudnych kierunków frontu; obecnie sytuacja na tym odcinku jest ciężka – powiedział w piątek prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski.

Tȟašúŋke Witkó: Kompromitacja szefa niemieckiego wywiadu. Nie pierwsza tylko u nas
Tȟašúŋke Witkó: Kompromitacja szefa niemieckiego wywiadu. Nie pierwsza

Nie mam obyczaju publicznie uskarżać się na stan moich osobistych finansów oraz wysokość gaży pobieranej za klecenie felietonów, jednak uważam, że zarabiam zdecydowanie za mało. Naturalnie, wielokrotnie napomykałem o przedmiotowym fakcie redaktorowi naczelnemu, jednakże człek ów pozostał nieugięty w sprawie podniesienia mej płacy.

Specjalny komunikat produkcji „Tańca z gwiazdami”. Tego nikt się nie spodziewał Wiadomości
Specjalny komunikat produkcji „Tańca z gwiazdami”. Tego nikt się nie spodziewał

Już w najbliższą niedzielę, 16 marca, widzowie Polsatu obejrzą kolejny odcinek programu „Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami”. Tymczasem produkcja show postanowiła sprawić niespodziankę jednej z uczestniczek - Darii Sycie, która 14 marca obchodziła urodziny.

Szokująca reakcja sali na pytanie Trzaskowskiego o relacje ze Stanami Zjednoczonymi. Jest nagranie polityka
Szokująca reakcja sali na pytanie Trzaskowskiego o relacje ze Stanami Zjednoczonymi. Jest nagranie

Podczas jednego ze spotkań wyborczych w Krakowie Rafał Trzaskowski zapytał swoich wyborców, co powinno być priorytetem w polskiej polityce zagranicznej: współpraca ze Stanami Zjednoczonymi czy Unią Europejską. Reakcja sali była jednoznaczna - niemal nikt nie opowiedział się za USA, natomiast prawie wszyscy wskazali na Unię Europejską.

Szef Ruchu Kontroli Wyborów: Te wybory będą fałszowane tylko u nas
Szef Ruchu Kontroli Wyborów: Te wybory będą fałszowane

- Dla nas najważniejszą rzeczą jest kontrolowanie całego procesu wyborczego – mówi w rozmowie z Mateuszem Kosińskim Marcin Dybowski, prezes Ruchu Kontroli Wyborów.

Niepokojące doniesienia z Wrocławia. Groźna choroba wraca po 24 latach Wiadomości
Niepokojące doniesienia z Wrocławia. Groźna choroba wraca po 24 latach

We Wrocławiu potwierdzono pierwszy od 24 lat przypadek błonicy w Polsce. Do Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego im. J. Gromkowskiego trafił sześciolatek, który prawdopodobnie zaraził się podczas wakacji w Afryce. Dziecko jest w bardzo ciężkim stanie i przebywa na oddziale intensywnej terapii.

Dramat w Tatrach. Lawina porwała narciarza Wiadomości
Dramat w Tatrach. Lawina porwała narciarza

Ratownicy TOPR przetransportowali poszkodowanego skialpinistę do szpitala w Zakopanem po tym, jak został on częściowo przysypany lawiną w rejonie szlaku na Rysy. Doznał on niegroźnych obrażeń – przekazał naczelnik TOPR Jan Krzysztof.

Służby wtargnęły do domu Ewy Stankiewicz. Jest ruch znanej dziennikarki Wiadomości
Służby wtargnęły do domu Ewy Stankiewicz. Jest ruch znanej dziennikarki

W piątkowy poranek 7 marca dziennikarka Ewa Stankiewicz-Jørgensen poinformowała, że Żandarmeria Wojskowa przeprowadziła przeszukanie w jej mieszkaniu. Znana dziennikarka podjęła zdecydowane kroki. O szczegółach poinformował na platformie X mec. Bartosz Lewandowski.

Akt oskarżenia wobec byłego szefa GITD. Jest komunikat Wiadomości
Akt oskarżenia wobec byłego szefa GITD. Jest komunikat

Prokuratura skierowała akt oskarżenia przeciwko byłemu Głównemu Inspektorowi Transportu Drogowego - w sprawie bezprawnego ujawnienia wiadomości służbowych - poinformował w piątek rzecznik Prokuratury Okręgowej w Warszawie prok. Piotr Antoni Skiba.

REKLAMA

[Tylko u nas] Aleksandra Jakubiak OV: Proste pytanie

„Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego” (2 Tm 2, 13).
 [Tylko u nas] Aleksandra Jakubiak OV: Proste pytanie
/ pixabay.com/Miranda Devan

Otrzymałyśmy ze współsiostrami proste pytanie. Okazało się, że jest ono proste tylko z pozoru. Pomyślałam, że może warto zadać je także czytelnikom, bo odpowiedź na nie daje sposobność zastanowienia się nad swoją wiarą, a przede wszystkim nad relacją, jaka łączy każdego z nas w Bogiem. Ja napiszę o własnych wnioskach, ale dobrze byłoby, gdyby każda osoba szukała i pytała samodzielnie.

Pytanie owo zadała nam osoba, która jest kandydatką do stanu dziewic konsekrowanych i bierze udział w tzw. formacji początkowej. Ja akurat w ogóle nie zwróciłam na nie uwagi, ale przyjaciółka zaproponowała, żebyśmy - siedząc przy herbacie - zastanowiły się nad nim. Był to początek pewnej przygody.

Wierny, czyli kto?

„Co to znaczy być wierną Bogu?”, napisała do nas kandydatka. Pierwsza reakcja. Jak to co? Ale po chwili, kiedy wyparowała z głowy odpowiedź, której oczekiwano by po „statecznych i nobliwych”, czyli odpowiedź slangowo nazywana kościółkową, zostałyśmy z tym twarzą w twarz i musiałyśmy sięgnąć znacznie głębiej w siebie, by odpowiedzi udzielić. - Wiem, co powiedziałabym ileś tam lat wstecz - powiedziała jedna z nas. - Że to przestrzeganie pewnych praktyk religijnych. I nagle wszystkie zgodziłyśmy się, że brzmi to jakoś bardzo powierzchownie. Zostałyśmy zaproszone do poszukania odpowiedzi we własnym sercu.

„Co to znaczy być wiernym Bogu i co cię do tej wierności przybliża, a co oddala?”. Po chwili zastanowienia zdałam sobie sprawę, że od dawna myślałam o wierności w kategoriach lojalności. Być wiernym przyjacielem, wiernym współmałżonkiem etc., ergo nie zdradzać. Ale przecież, jak w starożytności członkowie Kościoła Chrystusowego nazywani byli świętymi, tak obecnie mówi się o nich jako o wiernych właśnie. Ogół wiernych. Czy ktokolwiek, kto używa tego sformułowania myśli, że wszystkie te osoby nigdy nie były Bogu niewierne? Nie. Nazywa się ich wiernymi, bo wierzą w Boga i (oby!) wierzą Bogu. Czyli może fundamentem bycia wiernym nie jest nieprzekraczanie wymogów, ale wiara słowu Boga, które usłyszałam kiedyś, które mnie „obudziło” i „zmusiło” do pójścia za Nim. Bycie wiernym byłoby zatem w jakimś sensie byciem wierzącym, trzymaniem się słowa, czyli zaufaniem, że to, co Bóg mówi jest prawdą. Bo przecież On sam jest źródłem prawdziwej wierności. On jest Dawcą łaski wiary. Oczywiście z łaską trzeba współpracować, ale w pierwszej kolejności sercem.

„Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń”, czytamy w Księdze Ozeasza. Moim zdaniem warto pamiętać o tych słowach przed zbliżającym się Wielkim Postem, bo może w naszej wierności o to właśnie chodzi na pierwszym miejscu: o ufność przy zwątpieniach i wbrew nim; o serce dające Bogu szansę i chodzące z pytaniami i wątpliwościami najpierw do Niego; o podyktowane wiarą otwarcie na dotyk, na pocieszenie, ale też o zgodę na to, że czasem Go „nie ma”. A nade wszystko wiarę w to, że On mnie nie wypuścił z ręki i wie, co robi. Jeśli konkretne praktyki np. modlitewne pomagają ci zachowywać wrażliwość serca na Bożą obecność i na Jego słowo, to tak, wtedy konsekwencją bycia osobą wierną będzie także wykorzystywanie tych praktyk do trwania w bliskości z Nim. Jeśli jednak za wierność uważasz zaciskanie zębów i odbębnianie swoich religijnych „powinności”, a w żaden sposób nie przekłada się to na ufność i wiarę, a np. na poczucie wyższości wobec nie-wiernych, to może trzeba wraz ze spowiednikiem lub kimś bardziej doświadczonym duchowo pochylić się nad tym, czy może twój obecny system praktyk jest czymś, z czego już wyrosłeś i potrzebujesz pójść o krok dalej, albo i trzy kroki. Ważne tylko, by nie robić tego po omacku i na tzw. łapu-capu oraz by do puli owych praktyk nie wrzucać sakramentów, które zawsze są spotkaniem z łaską.

Co zbliża i oddala

Jeden z podpunktów, w tym zagadnieniu wierności, stawiał pytanie o to, co - jaka postawa, działanie, myślenie etc. - zbliża mnie do bycia wierną, czyli w moim nowym podejściu ufną i oddaną sercem. Ze zdziwieniem musiałam odpowiedzieć, że w moim przypadku przybliża mnie do tego wyjęcie kija, który mam tendencję połykać. Ta rezygnacja z religijnej sztywności otwiera na postawę dziecka i pomaga skupić się na słuchaniu, zamiast na dbaniu o dobre wykonywanie obowiązków religijnych lub załamka wobec  moich licznych porażek na tym polu, które skupiają wyłącznie na sobie. A więc odpuszczenie perfekcjonizmu jako droga do wierności i odkrywania Boga. Prawda, że nieoczywiste wobec pytania o bycie wierną.

Jeśli chodzi o to, co przeszkadza, to mnie osobiście rozbija jedność z Bogiem zbytnie sugerowanie się naukami skierowanymi do ogółu - wszyscy musimy być tacy a tacy, czyli vademecum grzecznego chrześcijanina. Nie mam na myśli, rzecz jasna, trzymania się Bożych wskazówek co do tego, co fundamentalnie dobre lub złe, chodzi mi bardziej o wciskanie w foremkę, w pewien szablon postępowania. Ja się tym zanadto przejmuję i już po chwili widzę, że znów kręcę się wokół własnego ogona, zamiast patrzeć na Boga. Dlatego w ramach prewencji od jakiegoś czasu bardzo selekcjonuję to, co w kwestii wiary czytam lub oglądam. Spokojnie można to zrobić.

Postanowienia, postanowienia...

Pragnę jednak zauważyć, że te odpowiedzi są moje, płynące z mojego doświadczenia, mojej osobowości, mojej relacji z Bogiem. Jeśli komuś pomogą, super, ale tak naprawdę chcę zachęcić, żeby poszukać swoich wyjaśnień, zadać te pytania Bogu, ale też poobserwować siebie.

Do Wielkiego Postu mamy jeszcze ponad tydzień i może w tym czasie dowiemy się, co dobrze byłoby przedsięwziąć, żeby do Wielkanocy nasza relacja z Jezusem była bliższa i bardziej opata na ufności. Sądzę, że pożytecznym byłoby także poszukanie wśród postaci biblijnych tych, które są nam najbliższe i prześledzenie ich drogi wierności. To może dużo powiedzieć nam o nas samych.

A zatem do dzieła, zapewnijmy sobie czas ciekawych odkryć i na Wielki Post wymyślmy coś „więcej” niż to, co robimy lub od czego się powstrzymujemy co roku... od dzieciństwa.



 

Polecane
Emerytury
Stażowe