"Żegota" - jedyna w Europie organizacja państwowa, która pomagała Żydom w czasie II wojny światowej
Polskie Państwo Podziemne nie zapominało o współobywatelach niezwykle ciężko prześladowanych przez niemieckiego okupanta. Choć za pomoc Żydom groziła kara śmierci, wsparcia dla ukrywających się obywateli RP żydowskiego pochodzenia udzielali nie tylko Sprawiedliwi, lecz także specjalnie powołana agenda przy Delegacie Rządu na Kraj, znana jako „Żegota”.
/ Pomnik Żegoty w Parku Ocalałych w Łodzi
Leszek Masierak
Los polskich Żydów od jesieni 1939 roku pogarszał się z miesiąca na miesiąc, lecz najtragiczniejszy dla nich czas rozpoczął się od lata 1942 roku, kiedy zaczęły się masowe akcje likwidacji gett i wywózki Żydów do hitlerowskich obozów zagłady.
Protest
Społeczność polska obserwowała te wydarzenia z coraz większym niepokojem – pojawiły się inicjatywy zmierzające do bardziej zinstytucjonalizowanej formy pomocy uciekinierom z obozów i gett. W sierpniu 1942 roku znana pisarka konserwatywno–katolicka Zofia Kossak-Szczucka opublikowała tekst po wymowną nazwą „Protest”. Wydrukowany w konspiracyjnej drukarni w dużym, pięciotysięcznym nakładzie rozstał rozklejony na warszawskich ulicach. Był wielkim oskarżeniem Niemców o masową zbrodnię i jednocześnie wyrazem niezgody na milczenie wobec dramatu bliźnich. „Świat patrzy na tę zbrodnię, straszliwszą niż wszystko, co widziały dzieje – i milczy. Rzeź milionów bezbronnych ludzi dokonywa się wśród powszechnego, złowrogiego milczenia. (…) Ginący Żydzi otoczeni są przez samych umywających ręce Piłatów”. Miesiąc później, 27 września 1942 roku, powołano Tymczasowy Komitet Pomocy Żydom im. Konrada Żegoty. Na jego czele stanęła właśnie Zofia Kossak-Szczucka oraz znana przed wojną działaczka socjalistyczna Wanda Krahelska-Filipowicz. Bardzo rychło okazało się, że pomoc ukrywającym się Żydom wymaga współpracy z konspiracyjnymi strukturami państwa podziemnego. 4 grudnia 1942 roku utworzono więc Radę Pomocy Żydom „Żegota”, jako agendę przy Delegacie Rządu na Kraj.
#REKLAMA_POZIOMA#
Los polskich Żydów od jesieni 1939 roku pogarszał się z miesiąca na miesiąc, lecz najtragiczniejszy dla nich czas rozpoczął się od lata 1942 roku, kiedy zaczęły się masowe akcje likwidacji gett i wywózki Żydów do hitlerowskich obozów zagłady.
Protest
Społeczność polska obserwowała te wydarzenia z coraz większym niepokojem – pojawiły się inicjatywy zmierzające do bardziej zinstytucjonalizowanej formy pomocy uciekinierom z obozów i gett. W sierpniu 1942 roku znana pisarka konserwatywno–katolicka Zofia Kossak-Szczucka opublikowała tekst po wymowną nazwą „Protest”. Wydrukowany w konspiracyjnej drukarni w dużym, pięciotysięcznym nakładzie rozstał rozklejony na warszawskich ulicach. Był wielkim oskarżeniem Niemców o masową zbrodnię i jednocześnie wyrazem niezgody na milczenie wobec dramatu bliźnich. „Świat patrzy na tę zbrodnię, straszliwszą niż wszystko, co widziały dzieje – i milczy. Rzeź milionów bezbronnych ludzi dokonywa się wśród powszechnego, złowrogiego milczenia. (…) Ginący Żydzi otoczeni są przez samych umywających ręce Piłatów”. Miesiąc później, 27 września 1942 roku, powołano Tymczasowy Komitet Pomocy Żydom im. Konrada Żegoty. Na jego czele stanęła właśnie Zofia Kossak-Szczucka oraz znana przed wojną działaczka socjalistyczna Wanda Krahelska-Filipowicz. Bardzo rychło okazało się, że pomoc ukrywającym się Żydom wymaga współpracy z konspiracyjnymi strukturami państwa podziemnego. 4 grudnia 1942 roku utworzono więc Radę Pomocy Żydom „Żegota”, jako agendę przy Delegacie Rządu na Kraj.
#REKLAMA_POZIOMA#
![[Felieton „TS”] Rafał Woś: Klimatyzm też przeminie](https://www.tysol.pl/imgcache/60x42/c/uploads/news/146198/1757431955fa81b884303ca7addb230d.png){kind=small}
