[Felieton "TS"] Tadeusz Płużański: Może jednak Niemcy?
Głos zabrał wówczas także dyrektor Muzeum Auschwitz Piotr Cywiński: „Dlaczego media używają języka wojny dla opisania pokoju? Już zaczęliśmy za to płacić”. Była to sugestia, że do śmierci Pawła Adamowicza doprowadziły media (publiczne). Słuchał tego przedstawiciel prezydenta minister Wojciech Kolarski, premier Mateusz Morawiecki, wicepremier Piotr Gliński. Podziwiam szczególnie spokój tego ostatniego: bo minister kultury nadzoruje Muzeum Auschwitz, a dyr. Cywiński jest ministra podwładnym. Spokój spokojem, ale może czas wyciągnąć konsekwencje wobec krnąbrnego urzędnika, który podpadł nie pierwszy raz...
Ale to nie koniec skandali w Auschwitz w 2019 r. Były więzień, Leon Weintraub, który do obozu trafił w sierpniu 1944 r., mówił, że „technikę masowego i przemysłowego mordowania” wprowadzili naziści [nie Niemcy]. A później wypalił ciężką amunicją, że naziści są do dziś w Europie, a szczególnie w Polsce. I usprawiedliwieniem dla byłego więźnia nie może być to, że na co dzień mieszka w Szwecji, gdzie poprawność polityczna nakazuje mówić o polskich obozach koncentracyjnych i w Polakach, a nie Niemcach widzieć nazistów.
Jeszcze „lepiej” było w 2015 r., kiedy te same władze z dyr. Cywińskim nie zaprosiły na obchody dzieci rtm. Witolda Pileckiego, ochotnika do Auschwitz, który jako pierwszy opracował raporty o niemieckim ludobójstwie, a zaprosiły… wnuka komendanta obozu – Rainera Hoessa. Ale nie tylko o więzy krwi tu chodzi, ale o interesy kolejnego z rodu „nazistów” – a może jednak Niemców.
Młody Hoess zasłynął tym, że próbował sprzedać muzeum Yad Vashem w Jerozolimie pamiątki po swoim dziadku (w tym rodzinne zdjęcia), a także innym „naziście” – a może jednak Niemcu – dr. Mengele. Kiedy placówka – trudno się dziwić – odmówiła – Hoess kombinował dalej. W końcu jeden z Żydów zabrał go do Auschwitz, gdzie samodzielnie – ze względu na nazwisko – nie miał prawa wstępu. Na miejscu nie chciał jednak odwiedzić Birkenau, interesując się przede wszystkim willą, w której mieszkał jego dziadek. Z „sentymentalnej” podróży powstał film, w którym Hoess i wnukowie innych „nazistów” – a może jednak Niemców: Hermanna Goeringa, Heinricha Himmlera czy Hansa Franka, też opowiadają o cierpieniu i poczuciu winy.
Gdy Rainer Hoess został już celebrytą, skruszonym potomkiem „nazisty” – a może jednak Niemca, prześwietlili go izraelscy i niemieccy dziennikarze: że miał na swoim koncie oszustwa, fałszerstwa dokumentów, kradzieże, a nawet przemoc fizyczną, że siedział w więzieniu.
