Piotr Skwieciński: Dinozaury nie chcą wymrzeć

Pospolite ruszenie na granicy zachodniej jest zrozumiałe. Nawet jeśli liczby migrantów wciąż nie są alarmujące. Bo lepsza prewencja, niż równia pochyła.
 Piotr Skwieciński: Dinozaury nie chcą wymrzeć
/ Piotr Skwieciński / Tygodnik Solidarność

Co musisz wiedzieć:

  • Politycy rządzącej koalicji zrewidowali postawę wobec masowej imigracji. Trochę dlatego, że widzą, iż pogląd na to zjawisko większości wyborców nie jest, mówiąc eufemistycznie, wzięty z „Zielonej Granicy”.
  • Według niemieckiego MSW od 8 maja na polską stronę na mocy zarządzenia z 7 maja odesłano na naszą stronę ok. 1300 osób, co oznaczałoby wzrost w porównaniu z przeciętną z okresu poprzednich 16 miesięcy.
  • „Co będzie potem? Myślę, że upadek naszej cywilizacji, porównywalny z upadkiem Rzymu. «Barbarzyńcy» i tak napłyną w końcu do Europy z Południa i przemienią państwa, które dziś znamy, w coś innego. Może piękniejszego i lepszego, kto wie… po wymarciu dinozaurów ostatecznie przecież zaistniały zwierzęta równie fajne albo nawet fajniejsze od nich” – stwierdziła Agnieszka Holland

„Obumrzyj ojczyzno pier…ol się zgnilizno, przestań być pomnikiem i uwolnij glebę od ciężkich cokołów, pozwól tutaj wzrosnąć czarnym pokoleniom, tych co pamiętają bezpowrotną drogę”. Jarosław Mikołajewski, „Komunikat prasowy”.

Powyższe motto dobrze oddaje fakt, iż narracja strony prorządowej w kwestii kryzysu migracyjnego (czy raczej – kryzysu zaufania do państwa związanego z zaufaniem do ochrony granicy zachodniej) nacechowana jest gigantyczną hipokryzją. Na czym polegającą?

Otóż na tym, że część prorządowa (celowo nie mówię tu o stronie rządowej, politycy bowiem zachowują się inaczej, zbierając za to cięgi ze strony najbardziej głośnej części własnego zaplecza) z jednej strony powtarza bez przerwy, jak to działania „patroli obywatelskich” są bezsensowne, gdyż na granicy nie dzieje się nic szczególnego i żadnego wzrostu odsyłania migrantów z Niemiec do Polski nie ma.

W tej narracji zdarzają się zresztą lapsusy każące podawać tę wersję rzeczywistości w wątpliwość. Oto np. dziennikarka „Gazety Wyborczej” pyta często wypowiadającego się na tych łamach profesora Witolda Klausa: – Z jakiegoś powodu władze obawiają się pokazania prawdziwych danych. Pokazują liczby związane z procedurą Dublin III i readmisją, ale unikają liczb dotyczących zawracania migrantów w trybie obowiązującego w Niemczech od maja zarządzenia, które pozwala tamtejszej policji odsyłać migrantów bez sprawdzania? Na co ten odpowiada: – Co sprawia, że pojawia się coraz więcej pytań. Nie wiem, dlaczego rząd tak robi. Naprawdę, nie jest mu to na rękę.

Takie epizody każą zachować ostrożność przy uznawaniu powszechnie powielanej tezy, jakoby ruch migrantów z Niemiec do Polski naprawdę pozostawał na stałym, niskim poziomie. Wprawdzie według niemieckiego MSW od 8 maja na polską stronę na mocy zarządzenia z 7 maja odesłano na naszą stronę ok. 1300 osób, co oznaczałoby wzrost w porównaniu z przeciętną z okresu poprzednich 16 miesięcy, ale to wciąż nie byłby dramat. Również globalna liczba cudzoziemców w Polsce nie jest obecnie zastraszająca i również dotąd nie stało się nic w dużej skali dramatycznego (w Warszawie, gdzie cudzoziemców jest najwięcej, nie widać oznak powstawania gett, „no-go zones” itd.).

Tylko że nie o obecne liczby bezwzględne tu przede wszystkim chodzi. I to nie one przede wszystkim drażnią tych, którzy zdecydowali się patrolować granice. Chodzi o coś innego, wyczuwanego bardziej na poziomie intuicji niż analizy. Ale wyczuwanego słusznie.

Najpoprawniejsza Polska

Po pierwsze idzie o dynamikę zjawiska. Gdyby – teoretycznie – spetryfikować stan obecny, nie zaistniałoby nic, co mogłoby zbulwersować kogoś poza największymi ksenofobami, i dla wszystkich poza nimi nadwyżka plusów nad minusami obecności imigrantów byłaby – tak jak dotąd – bezdyskusyjna.

Tylko że dynamika zjawiska nie pozwala na założenie, że sytuacja pozostanie constans. Uczy tego znany Polakom przykład Zachodu. Tam przecież też nie od razu osiągnięto dzisiejszy, krytyczny stan. Zaczynano od liczb małych, pozornie niegroźnych i dla stanu bezpieczeństwa, i dla kulturowo-etnicznej tożsamości społeczeństw.

Ale ten stan zmieniał się, bo imigracja z roku na rok postępowała. Postępowała na skutek kilku, wzajemnie dopełniających się czynników. Realnych potrzeb ekonomicznych krajów, a zarazem przemożnej chęci skutecznie lobbującego przemysłu ograniczenia wydatków na płace. Humanitarnej zgody na łączenie rodzin, które szybko przestało być ograniczone do sytuacji rodzic – współmałżonek – dzieci. Wreszcie – motywacji ideologicznych części rządzących, a jeszcze bardziej wspierającego ich zaplecza intelektualnego – chęci zapewnienia, drogą migracji, trwałej przewagi wyborczej dla partii „postępowych” oraz świadomego dążenia do burzenia dotychczasowej tożsamości społeczeństw – jako „wstecznej” (o takiej motywacji ówczesnej zmiany prawa imigracyjnego wspominał m.in. autor przemówień czołowych polityków brytyjskiej Partii Pracy okresu rządów Tony’ego Blaira Andrew Neather).

Dinozaury

Warto zwrócić uwagę na ten ostatni element. Bo poparcie dla masowej, obcokulturowej imigracji nie mimo, tylko właśnie dlatego, że jest ona obcokulturowa, bije z wielkiej części wypowiedzi i tekstów tych, którzy lamentują nad tolerowaniem przez obecny rząd aktywności „patroli obywatelskich”. Vide choćby cytowany w motcie wiersz Mikołajewskiego. Vide radosna zapowiedź Agnieszki Holland: „Co będzie potem? Myślę, że upadek naszej cywilizacji, porównywalny z upadkiem Rzymu. «Barbarzyńcy» i tak napłyną w końcu do Europy z Południa i przemienią państwa, które dziś znamy, w coś innego. Może piękniejszego i lepszego, kto wie… po wymarciu dinozaurów ostatecznie przecież zaistniały zwierzęta równie fajne albo nawet fajniejsze od nich”. Takie przykłady można mnożyć.

Bardzo wielu ludzi czuje tę postawę narracyjnie dominującej części elit instynktownie. I trudno im się dziwić, że nie godzą się na zaplanowaną dla nich rolę dinozaurów.

Trudno też dziwić się temu, że instynktownie nie ufają postawie obecnych polskich władz. Jest prawdą, że politycy rządzącej koalicji zrewidowali postawę wobec masowej imigracji. Trochę dlatego, że widzą, iż pogląd na to zjawisko większości wyborców nie jest, mówiąc eufemistycznie, wzięty z „Zielonej Granicy” cytowanej wyżej p. Holland. Trochę dlatego, że skoro atakuje się poprzedników (PiS) właśnie za dopuszczenie do pojawienia się w Polsce masy ciemnoskórych posiadaczy wiz i za ograniczoną skuteczność bariery, wybudowanej na granicy z Białorusią, to trzeba zachować minimum narracyjnej spójności.

Głównie zaś dlatego, że postawa zmienia się też na Zachodzie, co ośmiela zakompleksionych Polaków. Bo jak zarzucić „niezachodniość” np. takiej Danii, obecnie wzorca twardej polityki migracyjnej, której socjaldemokratyczny rząd współpracuje w tym zakresie ściśle z altprawicową premier Włoch Giorgią Meloni i odsyła nielegalnych imigrantów do Rwandy i Kosowa, a której minister ds. cudzoziemców nie boi się powiedzieć, iż odsetek przybyszy z Bliskiego Wschodu, którzy popełniają przestępstwa, jest cztero-, pięciokrotnie wyższy niż duńska średnia?

Na tle – powtórzmy, socjaldemokratycznej – szefowej rządu z Kopenhagi Agnieszka Holland jawi się jako anachronizm. Używając jej języka – jako dinozaur.

Polacy dobrze wyczuwają jednak, jak świeża i jak – być może – nietrwała jest ta zmiana podejścia do omawianej kwestii polskich władz. I można zrozumieć ten sceptycyzm, kiedy czyta się np. jak kierownik niemieckiego centrum deportacyjnego w Eisenhüttenstadt Olaf Jensen (w rozmowie z Wirtualną Polską) chwali postawę Warszawy w sprawie imigrantów („Polska jest jednym z najkonkretniejszych, najpoprawniejszych i najsprawniejszych państw w Europie w tej kwestii: odpowiada szybko, zgodnie i zawsze korzystnie”). W pozbyciu się tego wrażenia nie pomagają też działania Tuska, możliwe do zinterpretowania jako skierowane na uniemożliwienie obserwowania tego, co dzieje się na granicy (zakaz używania dronów czy – potencjalnie – fotografowania przejść granicznych).

Wunderwaffe coraz mniej cudowna

Osobną kwestią jest język, w którym zaplecze rządu krytykuje patrole obywatelskie. Język zdradzający silne zaangażowanie ideologiczne, bezpośrednio nie związane z migracją, ale pokazujące jak dalece jest ona wprzęgana w realizowanie szerszego projektu cywilizacyjnej rewolucji. Np. w poświęconym teoretycznie temu zjawisku tekście Katarzyny Wojnickiej i Julii Kubisy w „Gazecie Wyborczej” chyba częściej niż słowa „migranci” czy „patrole” pojawia się słowo „mężczyźni” – bo walka z patrolami Bąkiewicza to ewidentnie tylko narzędzie dla realizacji ostatniego konika „Wyborczej”. Czyli zwalczania męskości tzw. toksycznej, którym to terminem określana jest męskość tradycyjna, czyli po prostu zwykła.

Odrębną kwestią jest bardzo popularny wśród wzmożonych promigracyjnie publicystów argument ad Putinum. Czyli ciągłe, natrętne sugerowanie, jakoby przeciwnicy migracji byli czy to świadomym, czy to nieświadomym narzędziem Moskwy.

Nikt, kto zna moje teksty, nie może mi zarzucić prorosyjskości. Ale intensywność, a przede wszystkim jednowymiarowość łączenia wszelkiego sprzeciwu wobec prób ustanowienia światopoglądowej hegemonii obozu lewicowo-liberalnego z Moskwą każe postawić zasadniczy znak zapytania nad ich szczerością.

A także pytanie, ile w tym fanatyzmu, a ile cynizmu? Przedstawicielom tej szkoły wydało się w pewnym momencie, że dostają do ręki Wunderwaffe w postaci możliwości zadania oponentom pytania, które według nich musi rozbroić wszelki opór: „No to jak, decyduj się – czy gej/migrant, czy Ruski?”. Nie przewidzieli, że nawet w Polsce odpowiedzią na taki prostacki szantaż może coraz częściej stać się wzruszenie ramion. Albo i odpowiedź: „No jeśli tak – to w takim razie Ruski”.

Jako kogoś, kto od zawsze ostrzegał przed moskiewskim ekspansjonizmem, smuci mnie to – ale cyniczne nadużywanie tego taranu przez progresywistów usiłujących instrumentalnie skojarzyć wszelkie formy tradycjonalizmu z Kremlem doprowadziło niestety do takiego rezultatu. Również zmiana nastawienia części Polaków wobec Ukrainy ma – między innymi – także tę przyczynę.

Reasumując, pospolite ruszenie na granicy zachodniej jest zrozumiałe. Nawet jeśli liczby migrantów wciąż nie są alarmujące. Bo lepsza prewencja, niż równia pochyła.


 

POLECANE
Trzaskowski jednak nie pójdzie w Marszu Niepodległości. Przypominamy, co mówił kampanii prezydenckiej z ostatniej chwili
Trzaskowski jednak nie pójdzie w Marszu Niepodległości. Przypominamy, co mówił kampanii prezydenckiej

Tuż przed drugą turą wyborów prezydenckich Rafał Trzaskowski zadeklarował, że weźmie udział w Marszu Niepodległości. Teraz jednak, w rozmowie z Polsat News, prezydent Warszawy przyznał, że nie zamierza iść w marszu 11 listopada. Zamiast tego zaprasza na koncert niepodległościowy.

Komisja Europejska znów sięga do kieszeni obywateli. Emerytury i oszczędności mogą być zagrożone pilne
Komisja Europejska znów sięga do kieszeni obywateli. Emerytury i oszczędności mogą być zagrożone

Komisja przyjęła dwa środki mające na celu wsparcie zasadniczej roli, jaką inwestorzy instytucjonalni, tacy jak banki i ubezpieczyciele, odgrywają w finansowaniu gospodarki UE. Oficjalnie, „środki te realizują plan działania określony w strategii Unii Oszczędności i Inwestycji (SIU) i przyczyniają się do realizacji szerszych celów UE, jakimi są wspieranie inwestycji prywatnych, poprawa integracji rynku kapitałowego i wzmocnienie długoterminowej konkurencyjności Europy, z korzyścią dla przedsiębiorstw i gospodarstw domowych w UE”. W rzeczywistości jednak KE sięgnie po raz kolejny do kieszeni obywateli, aby sfinansować m.in. zieloną transformację.

Ogromny wyciek danych. Afera na Dolnym Śląsku z ostatniej chwili
Ogromny wyciek danych. Afera na Dolnym Śląsku

W gminie Wisznia Mała w woj. dolnośląskim – w toku ogłoszenia przetargu na wywóz odpadów – doszło do ogromnego wycieku danych mieszkańców.

Były szef Frontexu opowiedział, jak był szantażowany przez KE: Twoim zadaniem jest witać imigrantów z ostatniej chwili
Były szef Frontexu opowiedział, jak był szantażowany przez KE: "Twoim zadaniem jest witać imigrantów"

Były szef Frontexu, Fabrice Leggeri, ujawnił kulisy presji i szantażu, jakim miał być poddawany przez elity Unii Europejskiej, gdy próbował skutecznie bronić granic UE przed nielegalną migracją. Jak twierdzi, działania przeciwko niemu miały charakter zorganizowany i wspierany przez lewicowe środowiska oraz fundację Open Society George’a Sorosa.

NATO zapewnia, że zachowuje zdolność obrony. „USA uprzedziły Sojusz o planowanej redukcji sił” z ostatniej chwili
NATO zapewnia, że zachowuje zdolność obrony. „USA uprzedziły Sojusz o planowanej redukcji sił”

NATO i Stany Zjednoczone pozostają w bliskim kontakcie w kwestii liczebności sił, a USA poinformowały Sojusz z wyprzedzeniem o planowanej redukcji liczby amerykańskich żołnierzy na wschodniej flance – poinformował w środę przedstawiciel Sojuszu, cytowany przez Agencję Reutera.

 Rosyjski okręt rakietowy z Morza Czarnego skierowany na Bałtyk z ostatniej chwili
Rosyjski okręt rakietowy z Morza Czarnego skierowany na Bałtyk

Rosyjski mały okręt rakietowy Amur został skierowany na Morze Bałtyckie – poinformował we wtorek ukraiński portal Militarnyj. Wcześniej jednostka wchodziła w skład Floty Czarnomorskiej. Okręt posiada na swoim uzbrojeniu pociski manewrujące Kalibr.

Zwrot ws. działki pod CPK. Pismo jeszcze dziś z ostatniej chwili
Zwrot ws. działki pod CPK. Pismo jeszcze dziś

W ciągu godziny wiceprezes spółki Dawtona Piotr Wielgomas otrzyma pismo od szefa KOWR-u Henryka Smolarza z żądaniem natychmiastowego zwrotu działki w Zabłotni – informuje w środę Polsat News.

Sudan spływa krwią. Masowe egzekucje, również na osobach niepełnosprawnych z ostatniej chwili
Sudan spływa krwią. Masowe egzekucje, również na osobach niepełnosprawnych

Według doniesień Organizacji Narodów Zjednoczonych po 500 dniach oblężenia milicja Sił Szybkiego Wsparcia (RSF) przejęła kontrolę nad kluczowym sudańskim miastem El Fasher w Darfurze, wywołując powszechny strach wśród rodzin i zmuszając tysiące cywilów do ucieczki. Na osobach niepełnosprawnych napastnicy dokonywali egzekucji, ponieważ nie mogły one uciec.

„Die Welt” atakuje prezydenta i broni germańskiego języka na Śląsku  Wiadomości
„Die Welt” atakuje prezydenta i broni germańskiego języka na Śląsku

Najmniejszy język germański świata (wilamowski) pada ofiarą antyniemieckich nastrojów w Polsce – twierdzi „Die Welt”. Niemiecki dziennik żali się na weto Karola Nawrockiego i atakuje: „Przeciwnicy projektu wywodzą się z prawicowo-nacjonalistycznej partii PiS, która wspiera Nawrockiego”. 

Żabka rozdaje aż 1000 żappsów. Jest komunikat z ostatniej chwili
Żabka rozdaje aż 1000 żappsów. Jest komunikat

Żabka odpaliła akcję w aplikacji – za odbiór do 4 paczek z apką możesz zgarnąć łącznie 1000 żappsów.

REKLAMA

Piotr Skwieciński: Dinozaury nie chcą wymrzeć

Pospolite ruszenie na granicy zachodniej jest zrozumiałe. Nawet jeśli liczby migrantów wciąż nie są alarmujące. Bo lepsza prewencja, niż równia pochyła.
 Piotr Skwieciński: Dinozaury nie chcą wymrzeć
/ Piotr Skwieciński / Tygodnik Solidarność

Co musisz wiedzieć:

  • Politycy rządzącej koalicji zrewidowali postawę wobec masowej imigracji. Trochę dlatego, że widzą, iż pogląd na to zjawisko większości wyborców nie jest, mówiąc eufemistycznie, wzięty z „Zielonej Granicy”.
  • Według niemieckiego MSW od 8 maja na polską stronę na mocy zarządzenia z 7 maja odesłano na naszą stronę ok. 1300 osób, co oznaczałoby wzrost w porównaniu z przeciętną z okresu poprzednich 16 miesięcy.
  • „Co będzie potem? Myślę, że upadek naszej cywilizacji, porównywalny z upadkiem Rzymu. «Barbarzyńcy» i tak napłyną w końcu do Europy z Południa i przemienią państwa, które dziś znamy, w coś innego. Może piękniejszego i lepszego, kto wie… po wymarciu dinozaurów ostatecznie przecież zaistniały zwierzęta równie fajne albo nawet fajniejsze od nich” – stwierdziła Agnieszka Holland

„Obumrzyj ojczyzno pier…ol się zgnilizno, przestań być pomnikiem i uwolnij glebę od ciężkich cokołów, pozwól tutaj wzrosnąć czarnym pokoleniom, tych co pamiętają bezpowrotną drogę”. Jarosław Mikołajewski, „Komunikat prasowy”.

Powyższe motto dobrze oddaje fakt, iż narracja strony prorządowej w kwestii kryzysu migracyjnego (czy raczej – kryzysu zaufania do państwa związanego z zaufaniem do ochrony granicy zachodniej) nacechowana jest gigantyczną hipokryzją. Na czym polegającą?

Otóż na tym, że część prorządowa (celowo nie mówię tu o stronie rządowej, politycy bowiem zachowują się inaczej, zbierając za to cięgi ze strony najbardziej głośnej części własnego zaplecza) z jednej strony powtarza bez przerwy, jak to działania „patroli obywatelskich” są bezsensowne, gdyż na granicy nie dzieje się nic szczególnego i żadnego wzrostu odsyłania migrantów z Niemiec do Polski nie ma.

W tej narracji zdarzają się zresztą lapsusy każące podawać tę wersję rzeczywistości w wątpliwość. Oto np. dziennikarka „Gazety Wyborczej” pyta często wypowiadającego się na tych łamach profesora Witolda Klausa: – Z jakiegoś powodu władze obawiają się pokazania prawdziwych danych. Pokazują liczby związane z procedurą Dublin III i readmisją, ale unikają liczb dotyczących zawracania migrantów w trybie obowiązującego w Niemczech od maja zarządzenia, które pozwala tamtejszej policji odsyłać migrantów bez sprawdzania? Na co ten odpowiada: – Co sprawia, że pojawia się coraz więcej pytań. Nie wiem, dlaczego rząd tak robi. Naprawdę, nie jest mu to na rękę.

Takie epizody każą zachować ostrożność przy uznawaniu powszechnie powielanej tezy, jakoby ruch migrantów z Niemiec do Polski naprawdę pozostawał na stałym, niskim poziomie. Wprawdzie według niemieckiego MSW od 8 maja na polską stronę na mocy zarządzenia z 7 maja odesłano na naszą stronę ok. 1300 osób, co oznaczałoby wzrost w porównaniu z przeciętną z okresu poprzednich 16 miesięcy, ale to wciąż nie byłby dramat. Również globalna liczba cudzoziemców w Polsce nie jest obecnie zastraszająca i również dotąd nie stało się nic w dużej skali dramatycznego (w Warszawie, gdzie cudzoziemców jest najwięcej, nie widać oznak powstawania gett, „no-go zones” itd.).

Tylko że nie o obecne liczby bezwzględne tu przede wszystkim chodzi. I to nie one przede wszystkim drażnią tych, którzy zdecydowali się patrolować granice. Chodzi o coś innego, wyczuwanego bardziej na poziomie intuicji niż analizy. Ale wyczuwanego słusznie.

Najpoprawniejsza Polska

Po pierwsze idzie o dynamikę zjawiska. Gdyby – teoretycznie – spetryfikować stan obecny, nie zaistniałoby nic, co mogłoby zbulwersować kogoś poza największymi ksenofobami, i dla wszystkich poza nimi nadwyżka plusów nad minusami obecności imigrantów byłaby – tak jak dotąd – bezdyskusyjna.

Tylko że dynamika zjawiska nie pozwala na założenie, że sytuacja pozostanie constans. Uczy tego znany Polakom przykład Zachodu. Tam przecież też nie od razu osiągnięto dzisiejszy, krytyczny stan. Zaczynano od liczb małych, pozornie niegroźnych i dla stanu bezpieczeństwa, i dla kulturowo-etnicznej tożsamości społeczeństw.

Ale ten stan zmieniał się, bo imigracja z roku na rok postępowała. Postępowała na skutek kilku, wzajemnie dopełniających się czynników. Realnych potrzeb ekonomicznych krajów, a zarazem przemożnej chęci skutecznie lobbującego przemysłu ograniczenia wydatków na płace. Humanitarnej zgody na łączenie rodzin, które szybko przestało być ograniczone do sytuacji rodzic – współmałżonek – dzieci. Wreszcie – motywacji ideologicznych części rządzących, a jeszcze bardziej wspierającego ich zaplecza intelektualnego – chęci zapewnienia, drogą migracji, trwałej przewagi wyborczej dla partii „postępowych” oraz świadomego dążenia do burzenia dotychczasowej tożsamości społeczeństw – jako „wstecznej” (o takiej motywacji ówczesnej zmiany prawa imigracyjnego wspominał m.in. autor przemówień czołowych polityków brytyjskiej Partii Pracy okresu rządów Tony’ego Blaira Andrew Neather).

Dinozaury

Warto zwrócić uwagę na ten ostatni element. Bo poparcie dla masowej, obcokulturowej imigracji nie mimo, tylko właśnie dlatego, że jest ona obcokulturowa, bije z wielkiej części wypowiedzi i tekstów tych, którzy lamentują nad tolerowaniem przez obecny rząd aktywności „patroli obywatelskich”. Vide choćby cytowany w motcie wiersz Mikołajewskiego. Vide radosna zapowiedź Agnieszki Holland: „Co będzie potem? Myślę, że upadek naszej cywilizacji, porównywalny z upadkiem Rzymu. «Barbarzyńcy» i tak napłyną w końcu do Europy z Południa i przemienią państwa, które dziś znamy, w coś innego. Może piękniejszego i lepszego, kto wie… po wymarciu dinozaurów ostatecznie przecież zaistniały zwierzęta równie fajne albo nawet fajniejsze od nich”. Takie przykłady można mnożyć.

Bardzo wielu ludzi czuje tę postawę narracyjnie dominującej części elit instynktownie. I trudno im się dziwić, że nie godzą się na zaplanowaną dla nich rolę dinozaurów.

Trudno też dziwić się temu, że instynktownie nie ufają postawie obecnych polskich władz. Jest prawdą, że politycy rządzącej koalicji zrewidowali postawę wobec masowej imigracji. Trochę dlatego, że widzą, iż pogląd na to zjawisko większości wyborców nie jest, mówiąc eufemistycznie, wzięty z „Zielonej Granicy” cytowanej wyżej p. Holland. Trochę dlatego, że skoro atakuje się poprzedników (PiS) właśnie za dopuszczenie do pojawienia się w Polsce masy ciemnoskórych posiadaczy wiz i za ograniczoną skuteczność bariery, wybudowanej na granicy z Białorusią, to trzeba zachować minimum narracyjnej spójności.

Głównie zaś dlatego, że postawa zmienia się też na Zachodzie, co ośmiela zakompleksionych Polaków. Bo jak zarzucić „niezachodniość” np. takiej Danii, obecnie wzorca twardej polityki migracyjnej, której socjaldemokratyczny rząd współpracuje w tym zakresie ściśle z altprawicową premier Włoch Giorgią Meloni i odsyła nielegalnych imigrantów do Rwandy i Kosowa, a której minister ds. cudzoziemców nie boi się powiedzieć, iż odsetek przybyszy z Bliskiego Wschodu, którzy popełniają przestępstwa, jest cztero-, pięciokrotnie wyższy niż duńska średnia?

Na tle – powtórzmy, socjaldemokratycznej – szefowej rządu z Kopenhagi Agnieszka Holland jawi się jako anachronizm. Używając jej języka – jako dinozaur.

Polacy dobrze wyczuwają jednak, jak świeża i jak – być może – nietrwała jest ta zmiana podejścia do omawianej kwestii polskich władz. I można zrozumieć ten sceptycyzm, kiedy czyta się np. jak kierownik niemieckiego centrum deportacyjnego w Eisenhüttenstadt Olaf Jensen (w rozmowie z Wirtualną Polską) chwali postawę Warszawy w sprawie imigrantów („Polska jest jednym z najkonkretniejszych, najpoprawniejszych i najsprawniejszych państw w Europie w tej kwestii: odpowiada szybko, zgodnie i zawsze korzystnie”). W pozbyciu się tego wrażenia nie pomagają też działania Tuska, możliwe do zinterpretowania jako skierowane na uniemożliwienie obserwowania tego, co dzieje się na granicy (zakaz używania dronów czy – potencjalnie – fotografowania przejść granicznych).

Wunderwaffe coraz mniej cudowna

Osobną kwestią jest język, w którym zaplecze rządu krytykuje patrole obywatelskie. Język zdradzający silne zaangażowanie ideologiczne, bezpośrednio nie związane z migracją, ale pokazujące jak dalece jest ona wprzęgana w realizowanie szerszego projektu cywilizacyjnej rewolucji. Np. w poświęconym teoretycznie temu zjawisku tekście Katarzyny Wojnickiej i Julii Kubisy w „Gazecie Wyborczej” chyba częściej niż słowa „migranci” czy „patrole” pojawia się słowo „mężczyźni” – bo walka z patrolami Bąkiewicza to ewidentnie tylko narzędzie dla realizacji ostatniego konika „Wyborczej”. Czyli zwalczania męskości tzw. toksycznej, którym to terminem określana jest męskość tradycyjna, czyli po prostu zwykła.

Odrębną kwestią jest bardzo popularny wśród wzmożonych promigracyjnie publicystów argument ad Putinum. Czyli ciągłe, natrętne sugerowanie, jakoby przeciwnicy migracji byli czy to świadomym, czy to nieświadomym narzędziem Moskwy.

Nikt, kto zna moje teksty, nie może mi zarzucić prorosyjskości. Ale intensywność, a przede wszystkim jednowymiarowość łączenia wszelkiego sprzeciwu wobec prób ustanowienia światopoglądowej hegemonii obozu lewicowo-liberalnego z Moskwą każe postawić zasadniczy znak zapytania nad ich szczerością.

A także pytanie, ile w tym fanatyzmu, a ile cynizmu? Przedstawicielom tej szkoły wydało się w pewnym momencie, że dostają do ręki Wunderwaffe w postaci możliwości zadania oponentom pytania, które według nich musi rozbroić wszelki opór: „No to jak, decyduj się – czy gej/migrant, czy Ruski?”. Nie przewidzieli, że nawet w Polsce odpowiedzią na taki prostacki szantaż może coraz częściej stać się wzruszenie ramion. Albo i odpowiedź: „No jeśli tak – to w takim razie Ruski”.

Jako kogoś, kto od zawsze ostrzegał przed moskiewskim ekspansjonizmem, smuci mnie to – ale cyniczne nadużywanie tego taranu przez progresywistów usiłujących instrumentalnie skojarzyć wszelkie formy tradycjonalizmu z Kremlem doprowadziło niestety do takiego rezultatu. Również zmiana nastawienia części Polaków wobec Ukrainy ma – między innymi – także tę przyczynę.

Reasumując, pospolite ruszenie na granicy zachodniej jest zrozumiałe. Nawet jeśli liczby migrantów wciąż nie są alarmujące. Bo lepsza prewencja, niż równia pochyła.



 

Polecane
Emerytury
Stażowe